Hoe sluit je een werkperiode van lange tijd af om aan iets helemaal nieuws te beginnen? Hoe neem je afscheid van je werkplek? Hoe rond je een coachtraject waar je maanden met elkaar samen hebt gewerkt goed af? Want de coachee gaat het nu verder doen zonder jou als coach. Of hoe neem je afscheid van trainees die je in een training van een langere periode hebt begeleid, waarbij je ze hebt zien groeien waar je bij staat? Want die trainees gaan ieder zijn of haar eigen weg inmiddels.
Dit zijn vragen die mij de afgelopen tijd bezig hebben gehouden omdat ik, na 6 jaren bij de Rijksuniversiteit Groningen gewerkt te hebben als docent/trainer Psychologie en coach van docenten en studenten deze deur achter mij heb gesloten. Bij mijn “afscheidsfeestje” werd over mij gesproken als een opgewekte vrolijke meid, waarvan de eerste indruk was dat ik een tikkeltje naïef/jong overkwam. Ik was namelijk erg ambitieus en omdat ik zoveel wilde bereiken leken mijn doelen wat naïef, net afgestudeerd als ik was. Maar wat bleek, ik oversteeg ieders verwachtingen en bereikte al mijn doelen en meer. Ik leerde veel van anderen, maar wat voor mij veel leerzamer was: zij leerden ook veel van mij. Erg apart eigenlijk, om als docent zijnde verbaast te zijn over wat anderen, zoals collega’s, van mij leren. Dat is toch juist wat je dagelijks doet in je rol als docent voor een groep? Ik besef me dat maar al te vaak mensen hun eigen successen zo weinig zien, beleven of vieren. Ik had dit ook en toegegeven, dit was best sterk bij mij, maar ik sta veel steviger in mijn schoenen nu ik dit wel doe. Zo wordt een afscheid inderdaad ineens een feestje, of laat dat ‘je’ maar weg, een feest!
Maar dat neemt niet weg dat afscheid nemen moeilijk is. Ik hoop toch dat mijn collega’s “mijn vak” goed overnemen, dat het mijn coachees en trainees goed zal vergaan en het team waar ik in zat een samenwerkend team zal blijven. Loslaten is de sleutel om er goed mee om te laten gaan, loslaten in het vertrouwen dat het goed komt. Want… ik geloof dat mijn collega’s “mijn vak” goed over zullen nemen, het team zal blijven samenwerken, mijn coachees en trainees het goed zal vergaan. Dit vertrouwen is essentieel voor mensen om te kunnen groeien. Want zeg nu zelf: als mensen in je geloven, dan kun je toch bergen verzetten?
Nu 6 jaren na mijn beginnende carrière als trainer en coach ben ik nog steeds ambitieus, maar ik word niet naïef gevonden: mijn eigen coach- en trainersbedrijf staat in de startblokken en de mensen om mij heen hebben er vertrouwen in. Dit vertrouwen sterkt mij bij het afscheid nemen, want ik kan nu verder groeien en mijn bergen gaan verzetten! En… ik kan met mijn optimisme toekomstige coachees en trainees helpen bij het verzetten van hun bergen!
